تأسیس مجلس اعلای اسلامی شیعی لبنان

امام موسی صدر عقیده داشت شیعیان که اکثریت مسلمانان لبنان هستند و 1.200.000 نفر را تشکیل می ‏دهند حق دارند که برای خود مرکزیتی داشته باشند زیرا همه طایفه‏ های دیگر که پانزده طایفه ‏اند، دارای مرکز و مرکزیت و رهبری هستند.  اما دنیای عرب با این پیشنهاد بشدت مبارزه کرد؛ زیرا دنیای عرب نمی‏ خواست مکتب و مرکزی به نام شیعه به وجود بیاید. دشمنان حتی چندین‏ بار می‏ خواستند که امام موسی‏ صدر را ترور کنند. ولی امام موسی ‏صدر به کمک شیعیان بعلبک که قوی‏ترین و رزمنده ‏ترین شیعیان لبنان هستند توانست قدرتی بوجود آورد و دولت لبنان را تحت فشار قرار دهد تا مرکزیت شیعیان را بپذیرند. بنابراین پس از چندسال مبارزه، {در سال 1969} امام موسی‏ صدر موفق شد که تشکیل مجلس شیعیان را در پارلمان‏ لبنان به تصویب برساند. یعنی همچنان که دستگاه‏ های دیگر، طایفه ‏های دیگر، دارای مجلس و مرکز و رهبریت بودند، شیعیان نیز برای خود دارای مرکزیتی و رهبری باشند. پس از کشمکش‏ های زیاد و مبارزه‏ های خونین این مرکز به تصویب رسید و خود امام موسی‏‏ صدر به ریاست این مرکز انتخاب شد. و این را ^«مجلس اعلای اسلامی شیعیان^» نام گذاشتند، که البته با پارلمان لبنان فرق دارد. مجلس پارلمان چیز دیگری است. مجلس اعلای شیعیان یعنی مرکزیتی برای طایفه شیعه، که رئیس آن نیز امام موسی‏ صدر انتخاب شد. این مجلس دارای یک هیأت شرعی از 9 نفر روحانی عالم دینی و یکی هیأت اجرایی مرکب از دوازده نفر می ‏باشد، که توسط شیعیان انتخاب می ‏شوند.

این اولین باری بود که شیعیان در لبنان احساس هویت و احساس شخصیت می‏ کردند. احساس می ‏کردند که کسی هستند و می‏ توانند که با طرف دیگر حرف بزنند. در سال 1970، یعنی یک سال پس از تأسیس رسمی این مجلس، امام موسی ‏صدر شدیداً وارد مبارزه شد و از دولت لبنان تقاضا کرد که به درد شیعیان جنوب لبنان برسد؛ زیرا که اسرائیل می‏ آمد و جنوب لبنان را بمباران می‏کرد و مردم بی‏گناه شیعه کشته می‏ شدند. خانه ‏های آنان ویران می‏ گردید و هیچکس به آنان توجهی نداشت.